Zihinleri allak bullak eden bir ses ve arkasından yürekleri ağızlara taşıyan kuvvetli bir sarsıntı... Öyle bir sarsıntı ki kimilerinin hayalleri, kimilerinin gülüşleri, kimilerinin hedefleri enkaz altında kaldı. Öyle bir sarsıntı ki kimi annesiz, kimi babasız, kimi dostsuz ve kimi de kimsesiz kaldı. Evler, camiler, okullar hayata tanıklık yapan ne varsa toprak olup kayboldu. Ortaya öyle bir manzara çıktı ki eller, yürekler, bedenler ve azimler birleşti o çaresizliği dindirebilmek için. Coğrafyamın her yerinden insanlar kanatlanıp uçtular, yavrusunu ateşten kurtarmak isteyen anne gibi. Hava soğuk... Elektrik ve su yok... Ama bu enkazın üstünde gücünü hayata hayat verenden alan bir ümmet vardı. Öyle bir hal aldık ki yer yer ağladık, ağlarken sevinçten de gülmeye başladık. Duygularımız bir nehir gibi çağlıyordu. Öyle bir sarsıldık ki madden enkaza döndük, manen ellerimiz bulutlara değdi.